In onze moderne voedselomgeving zijn de meesten van ons gezegend achieved gemakkelijke toegang tot een verscheidenheid aan voedsel. Maar wat lastig is, is dat we ook worden blootgesteld aan veel visuele voedselaanwijzingen, waaronder:
- advertenties
- Open up keukens
- Collega’s die koekjes of donuts brengen
- Chips en snoep in de buurt van de kassa, zelfs in winkels die niet voornamelijk eten verkopen
Dit soort omgeving maakt het een grotere uitdaging om gewoon te eten als we merken dat we honger hebben. In plaats daarvan willen we misschien eten alleen maar omdat we een gerecht zien dat er smakelijk uitziet. Na verloop van tijd kunnen visuele voedselsignalen ons ertoe brengen om meer te eten als we geen honger hebben dan wanneer die signalen niet aanwezig waren. (Opmerking: dit is minder waarschijnlijk voor mensen bij wie hun innerlijke intuïtieve eter nooit is uitgeschakeld, of die intuïtieve eetvaardigheden hebben teruggewonnen en geoefend). We eten omdat we een beloning zoeken, en die beloning is niet (of is niet alleen) het bevredigen van honger.
Waarom gebeurt dit? Laten we onderzoeken.
Evolutie en je brein
Sommige gedragingen die vandaag de dag niet praktisch zijn (en ons zelfs leed kunnen bezorgen), waren heel logisch voor onze voorouders van lang geleden. Als je een vroege jager-verzamelaar was, onthoud dan hoe je toegang krijgt tot goede voedselbronnen (welke drinkplaats de wolharige mammoeten het liefst hebben, waar je de bessen kunt vinden die zijn niet giftig… en wanneer ze in het seizoen zijn) zou u helpen te overleven, zodat u kunt deelnemen aan het voortbestaan van de soort.
Het onthouden van deze belangrijke voedselinformatie vereist positieve of negatieve versterking (of beide).
- Achieved Positieve bekrachtigingontvang je een beloning voor het ondernemen van een bepaalde actie.
- Satisfied negatieve bekrachtigingverminder je iets negatiefs door een bepaalde actie te ondernemen.
Beide soorten versterking vergroten de kans dat u die actie in de toekomst opnieuw zult ondernemen, omdat wanneer onze hersenen het verband leggen tussen een actie (of gedrag) en een beloning, ontstaat er een krachtig emotioneel geheugen.
Anders gezegd, als je heerlijk eet, en het maakt je goed voelen (positieve bekrachtiging), je sluit een herinnering in die je later helpt herinneren waar je het eten hebt gekregen, wat je er lekker aan vond, de omstandigheid waarin we het aten, enz.
Evenzo, als u gestrest of verdrietig of angstig bent, en u eet iets dat u helpt voel me minder slecht (negatieve bekrachtiging), zou je een herinnering kunnen insluiten dat het eten van bepaald voedsel bepaalde ongemakkelijke emoties vermindert.
Ik zie de effecten van deze “hersentraining” voor voedselbeloningen op verschillende manieren spelen, fulfilled name “voedselverslaving” en diëten.
De “beloningen” van een dieet
Laten we zeggen dat u calorieën, koolhydraten of vet gram telt – of anderszins “let op wat u eet” of “portiegroottes controleert” – en dat u gewicht verliest (zoals de meeste mensen doen voor de korte termijn). Als je complimenten krijgt above je krimpende lichaam, is dat een positieve bekrachtiging om te blijven doen waar je mee bezig bent. Dat kan helpen compenseren voor de zielzuigende aard van het eten van ‘goed’ voedsel dat je niet echt lekker vindt en het opgeven van ‘slecht’ voedsel waar je van houdt.
Het najagen van de beloningen van complimenten, lof en goedkeuring zorgt ervoor dat mensen blijven streven naar gewichtsverlies, wat het jojo-dieet in stand houdt.
(Er is echter een andere kant aan deze medaille. Ik heb klanten gehad die in een fase van hun leven waren waarin ze actiever waren dan normaal en “normaal” aten en als bijwerking wat gewicht verloren. Toen begonnen de complimenten komen, waardoor ze zich ongemakkelijk voelden – niet iedereen wil dat er commentaar op hun lichaam wordt gegeven, zelfs niet op een ‘positieve’ manier – wat hen ertoe aanzette een eetbui te krijgen en/of minder actief te zijn, zodat ze binnen konden blijven en hun lichaam konden verbergen. werd zwaarder en de lichaamscomplementen stopten, dit diende als een negatieve versterking om op dit pad te blijven.)
Laten we niet vergeten dat terughoudend eten (voedselbeperking) vaak leidt tot rebound-eten. Dit rebound-eten kan voelen als emotioneel eten, “uit de hand gelopen” eten of eetbuien. In sommige gevallen kan het zelfs voldoen aan de klinische definitie van een eetbui, en van eetbuistoornis (Bed).
Het voortduren van dit rebound-eten als reactie op daadwerkelijke of zelfs waargenomen beperking (schaarste), wordt aangedreven door: eten proeven zoveel meer de moeite waard nadat we ervan zijn beroofd. Op dat punt…
Het voeden van “voedselverslaving”
Op het gebied van ‘voedselverslaving’ heb ik cliënten gehad die zeer sterke emotionele eetneigingen hadden. Soms begon dit in de kindertijd (toen ze te jong waren om andere manieren van omgaan te hebben ontwikkeld). Soms begon dit op volwassen leeftijd (tijdens zeer stressvolle, zeer drukke levenstijden waarin tijd nemen voor zinvolle zelfzorg een luchtkasteel was).
Denk je dat het gebruik van voedsel om je geliefd en verzorgd te voelen (positieve bekrachtiging) of om te verdoven (negatieve bekrachtiging) krachtige emotionele herinneringen creëert? Ja dat doet het.
Het is deze bekrachtiging en deze emotionele herinneringen die verwaarloosde kinderen decennia later on opsluiten in een emotionele eetcyclus, zelfs als ze nu een liefhebbende partner, goede vrienden en een bevredigend leven hebben. Het is wat een medische of geestelijke gezondheidsprofessional (van wie je zou denken dat hij ‘beter zou weten’) zich realiseert dat ze geen andere coping-equipment hebben dan voedsel, omdat voedsel altijd zo goed voor hen heeft gewerkt dat ze nooit de moeite hebben genomen om hun coping-toolbox te diversifiëren.
Er zijn aanwijzingen dat zogenaamde “zeer smakelijke” voedingsmiddelen (bewerkte voedingsmiddelen met veel toegevoegde suikers, zout en vet) een nog meer lonend influence kunnen hebben. Het kan zo ver komen dat we zo sterk anticiperen op die beloning als we dat voedsel eten, dat het heel moeilijk is om visuele signalen die bij dat voedsel horen te weerstaan. Bijvoorbeeld een foto van iemand die een ijsje eet, een pizza-advertentie op television, donuts (zelfs oude donuts) in de kantine.
Zo is dit voedselverslavingof is het hersentraining?
Hersentraining van de hersenen
Ongeacht hoe je het noemt, eten dat emotioneel of op de een of andere manier uit de hand loopt, kan op het instant goed voelen, maar later on niet zo goed.
- Misschien voel je je schuldig of schaam je (wat je eerlijk gezegd niet verdient)
- Je zou kunnen hebben gegeten tot het punt van lichamelijk ongemak
- U bent misschien bang voor gewichtstoename (ook al veroorzaakt uw eten misschien niet echt gewichtstoename en het stoppen van emotioneel/eetbuien leidt mogelijk niet tot gewichtsverlies)
Welke van deze applications is het beste om je hersenen te hertrainen achieved betrekking tot voedselbeloningen?
- Wilskracht
- Mindfullness
- een lobotomie
Oh, ik hoop dat je B zei! Wilskracht is echt, maar het is geen oneindige hulpbronen we gebruiken het als we beslissingen nemen en omgaan achieved stressoren gedurende de dag. (Als je iets gemeens tegen een collega wilt zeggen of toetert naar een onbeleefde chauffeur, en je doet het niet, dan heb je gewoon wat wilskracht verbruikt.) En ik ga niet eens in op het idee van een lobotomie.
Het gebruik van mindfulness in deze context houdt in:
- Bewust worden van ons gedrag en wat triggert hen?
- De werkelijke beloningen verkennen en herkennen (lichamelijke sensaties en emotionele effecten) die we van het gedrag krijgen – zonder oordeel (!)
- Die informatie gebruiken om een medelevende keuze te maken die zelfzorg ondersteunt
Hoewel een algemene beoefening van mindfulness-meditatie hierbij kan helpen, kan een korte, informele oefening in het moment, zoals deze versie van de RAIN-meditatie, nuttiger zijn:
- Rde hunkering / eetimpuls herkennen
- EENlaat de ervaring bestaan, precies zoals het is
- lnonderzoek achieved belangstelling en zorg hoe het voelt in het lichaam
- Nlet van instant tot instant op de gerelateerde fysieke sensaties, achieved zelfcompassie
Als u meer wilt weten over RAIN, Tara Brach vertelt er mooi over op haar web site.
het komt neer op
Het is gemakkelijk om vast te komen te zitten in gewoontegedragspatronen waar we niet bewust voor hebben gekozen en die we misschien ook eindeloos herhalen zonder een bewuste keuze te maken om dat te doen. Deze patronen zijn niet beperkt tot voedsel… we kunnen merken dat we bepaalde patronen herhalen in onze relaties, onze winkelgewoonten en andere aspecten van het leven.
Wanneer we een zelfcompassioneel licht kunnen laten schijnen op wat we doen en waarom we het doen, opent dat de deur naar het maken van een bewuste keuze, of die keuze nu in lijn is met onze gevestigde gewoonte, of iets totaal anders. Dat we nu een keuze hebben (geen automatische piloot meer) is een overwinning.
Carrie Dennett is een in Pacific Northwest gevestigde geregistreerde diëtist-voedingsdeskundige, freelance schrijver, intuïtieve eetadviseur, auteur en spreker. Haar superkrachten omvatten: voedingsmythes doorbreken en inspirerende vrouwen om zich beter in hun lichaam te voelen en voedingskeuzes te maken die plezier, voeding en gezondheid ondersteunen.
Print dit bericht